Σε ένα σκονισμένο διαμέρισμα, σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά στην ινδική πόλη της Καμπούρ, ένας νεαρός βγάζει από μια σακούλα για ψώνια ένα ανοιχτοκίτρινο φόρεμα και το δείχνει στη μητέρα του.
«Σου αρέσει;» τη ρωτά. «Ναι» απαντά εκείνη.
Θα ήταν μια τυπική σκηνή, αν ο νεαρός, ο Kanhaiya, δεν περίμενε τόσο καιρό να δώσει ένα δώρο στη μητέρα του. Πριν από 19 χρόνια, η μητέρα του, Vijai Kumari, καταδικάστηκε για φόνο – άδικα, όπως αυτή ισχυρίζεται. Θα μπορούσε να αφεθεί ελεύθερη με εγγύηση, αλλά δεν είχε τις απαιτούμενες 10.000 ρουπίες (περίπου 140 ευρώ). Ο άντρας της την εγκατέλειψε και κανείς δε βρέθηκε να τη βοηθήσει.
«Νόμιζα πως θα πέθαινα στη φυλακή» λέει. «Εκεί μου είπαν πως κανείς δε βγαίνει ζωντανός». Ήταν ήδη έγκυος όταν φυλακίστηκε. Τέσσερις μήνες αργότερα, ο Kanhaiya γεννήθηκε. «Τον έστειλα αλλού όταν μεγάλωσε λίγο. Ήταν δύσκολο για μένα αλλά ήμουν αποφασισμένη. Η φυλακή δεν είναι μέρος για ένα μικρό παιδί» λέει.
Κι έμεινε όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή και ξεχάστηκε. Το μόνο που την κρατούσε ήταν μια φωτογραφία διαβατηρίου του γιου της και οι επισκέψεις του κάθε τρεις μήνες.
Ο ίδιος ο Kanhaiya πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων σε διάφορα σπίτια και ποτέ δεν ξέχασε τη μητέρα του. «Τη σκεφτόμουν και έκλαιγα» λέει, μιλώντας απαλά. «Ήταν ολομόναχη στη φυλακή. Κανείς άλλος δεν την επισκεπτόταν. Ο πατέρας μου της γύρισε την πλάτη».
Με το που έγινε 18 ετών, ο Kanhaiya εκπαιδεύτηκε για να εργαστεί σε ένα υφαντουργείο. Αμέσως ξεκίνησε να βάζει χρήματα στην άκρη για να αποφυλακίσει τη μητέρα του. Εν τέλει, προσέλαβε ένα δικηγόρο, ο οποίος ανέλαβε την υπόθεσή του και στις αρχές του Μαΐου η μητέρα του ήταν ελεύθερη. Οι δικαστές εξέφρασαν την έκπληξή τους για την κατάστασή της και για την ανάλγητη και αδιάφορη συμπεριφορά των αρχών. Πρόσφατα διέταξαν μια επανεξέταση των φυλακών στην πολιτεία Uttar Pradesh για να εξακριβωθεί αν υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις.
Δυστυχώς, υπάρχουν.
Υπολογίζεται πως οι φυλακισμένοι στην Ινδία φτάνουν τους 300.000, με το 70% να μην έχει δικαστεί ακόμα. Και οι περισσότεροι έχουν περάσει μεγάλο διάστημα υπό κράτηση. Αυτό αντικατοπτρίζει το βραδυκίνητο Ινδικό νομικό σύστημα, όπου μια δίκη χρειάζεται χρόνια ολόκληρα για να ολοκληρωθεί (πάσα ομοιότητα τυχαία).
Προς το παρόν όμως, ο γιος και η μητέρα επανενώθηκαν και αγωνιούν για το μέλλον τους. «Το μόνο που με νοιάζει είναι σταθεροποιηθεί η ζωή του γιου μου» λέει η Vijai Kumari με βουρκωμένα μάτια. «Είναι το μόνο που μου ‘χει απομείνει στον κόσμο».
Ο Kanhaiya και η μητέρα του σχεδιάζουν να πλησιάσουν τον αποξενωμένο πατέρα του και να διεκδικήσουν το νόμιμο ποσοστό τους της οικογενειακής ιδιοκτησίας. Σήμερα όμως, κοιτούν το παρόν και προσπαθούν να αναπληρώσουν όλο το χρόνο που έχασαν.
newsbeast.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου