Βάντα Οικονόμου - Παρουσίαση Βιβλίου

Στις 22 Νοεμβρίου, μέρα Παρασκευή, στις 7 μμ , στην αίθουσα του Λυκείου Α΄Εθνάρχη Μακαρίου Γ,  στην Πάφο, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου της Βάντας Οικονόμου Κωνσταντίνου, ΝΙΚΟΛΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ- Η αναπάντεχη φυγή μιας ιδιοφυΐας.

Στην παρουσίαση -εκδήλωση θα υπάρχει πρόγραμμα, με χαιρετισμούς από την επόπτρια του Μουσικού Λυκείου κ. Έλενα Δημητρίου, και από τον εκδότη κ. Αντρέα Χατζηθωμά.

Το βιβλίου θα αναλύσει το βιβλίο ο Γερμανιστής κ. Χριστάκης Πουμπουρής, και η μουσικολόγος και πιανίστα Γκαλίνα Ντίμοβα Τζιωρτζίεβα, θα μιλήσει για τον Νικόλα Οικονόμου και το έργο του.

Μαθητές του σχολείου θα παίξουν στη κιθάρα και στο πιάνο έργα Ν. Οικονόμου και η καθηγήτρια Γκαλίνα Ντ. Τζιωρτζίεβα θα ερμηνεύσει το “Τραγούδι της Ελευθερίας” επίσης του Ν. Οικονόμου.

Το πρόγραμμα θα τελειώσει με τον Νικόλα Οικονόμου να ερμηνεύει, σε οπτικογραφημένη ηχογράφηση, το Μεφιστο Βαλς του Φραντς Λίστ!

Την εκδήλωση στηρίζει το Πετρίδειο Ίδρυμα.

Λίγα Λόγια για τον Νικόλα Οικονόμου

ΝΙΚΟΛΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,    11 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 1953– 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1993

Νικόλας Οικονόμου, ο πιανίστας, ο συνθέτης, ο μουσικός, ο λογοτέχνης.

Το «παιδί Θαύμα», ένας από τους σημαντικότερους πιανίστες και δημιουργούς σε όλο τον κόσμο. Τίμησε την Κύπρο στο εξωτερικό, ως ένας άξιος πρεσβευτής της.

Ο Νικόλας στην ηλικία των 11 χρόνων φοίτησε στην Ειδική Σχολή για νεαρά ταλέντα του ΚονσερβατορίουΤσαϊκόφσκυ στη Μόσχα. Στην ηλικία των 16 χρόνων έγινε δεχτός στο Κονσερβατόριο,  με καθηγήτριες τη ΝίναΑιμιλιάνοβα και Ρίμα Χανάνινα.

Έκανε το ντεμπούτο του στο Μόναχο το Νοέμβριο του 1976 στην περίφημη Σάλα, HerculesSaal,  του Μονάχου. Όταν τελείωσε το ρεσιτάλ του, το τι έγινε δεν περιγράφεται.

Τον χειροκροτούσαν όρθιοι για μισή ώρα και τον είχαν καλέσει στη σκηνή είκοσι φορές.

Ένας Γερμανός κριτικός έγραψε: …όταν ο Νικόλας μιλά για την Κύπρο είναι αδύνατο να μην την αγαπήσεις και σύ, έστω και αν δεν την είδες ποτέ σου. Και δεν μιλά μόνο για τις ομορφιές της, που γι’ αυτόν είναι μοναδικές, μα μιλά με πάθος για τους ανθρώπους της, τα προβλήματά της, πολιτιστικά και πολιτικά, που δημιουργήθηκαν μετά την Τουρκική εισβολή. Και έχει πείσει πολλούς στον κύκλο των πνευματικών ανθρώπων για το δίκαιο του λαού της..  …Όταν έπαιξε στην κατάμεστη σάλα Hercules, μέσα στο παλάτι του Γουλιέλμου, μια επιβλητική αίθουσα με 1,500 καθίσματα, που σ’ αυτήν παίζουν μόνο τα ιερά «τέρατα» της μουσικής και όταν ο τελευταίος απόηχος του πιάνου έσβησε, το τι έγινε, μόνο ένας που το έζησε μπορεί να το συλλάβει. Το κοινό παραληρούσε…

Το ρεσιτάλ του Νικόλα δεν μπορούσε παρά να δημιουργήσει τέτοιο θόρυβο γύρω από το όνομα του, που για μια βδομάδα ήταν το θέμα της ημέρας μέσα στο μουσικόφιλο κοινό…

«Ένας δροσερός αέρας από την Κύπρο», έγραψε χαρακτηριστικά η έγκυρη εφημερίδα του Μονάχου SüddeutscheZeitung.

Ο Νικόλας στο Μόναχο, όπου ζούσε, είχε δημιουργήσει μουσική κίνηση και είχε πρωτότυπες ιδέες. Για να προσελκύσει τους νέους κοντά στη μουσική, έκανε μαραθώνιες συναυλίες παίζοντας μουσική Τζαζ, ελαφρά μουσική και σύγχρονη, αλλά συγχρόνως και κλασική μουσική.

Αν και οι νέοι, κατά τη διάρκεια των συναυλιών θορυβούσαν, όταν εμφανιζόταν ο Νικόλας με πρόγραμμα κλασικής μουσικής, μέσα σε λίγα λεπτά, ησύχαζαν και παρακολουθούσαν. «Δεν είναι το τι παίζεις, αλλά το πώς το παίζεις», αποφάνθηκε ο Νικόλας μετά την εμπειρία αυτή.

Το 1978 έκανε στο Μόναχο Κυπριακή εβδομάδα με Μουσική, Θέατρο, Κινηματογράφο έκθεση λαϊκής ζωγραφικής από Κκάσσιαλο, τερακότες του Δημητράκη Γεροκώστα και Καραγκιόζη από τον Πάφιο. Προσκάλεσε επίσης μουσικούς, ζωγράφους, μεταξύ αυτών και τον ΣπύροΔημητριάδη, ζωγράφο και δημιουργό στο animation. Ο Νικόλας μαζί με κάποιους μουσικούς, έπαιξαν συνθέσεις του Νικόλα, εμπνευσμένα από τη Δημοτική μας μουσική.

Παρουσιαζόταν απλά ντυμένος με το τζιν του και τη φανελίτσα με τη μοιρασμένη Κύπρο και το «Δεν ξεχνώ».

Στο Μόναχο ίδρυσε το Καλοκαιρινό Φεστιβάλ Πιάνου και υπήρξε ιδρυτής και μόνιμος διευθυντής του MünchenSolistenEnsemble, ορχήστρα από δεξιοτέχνες σολίστες κλασικής μουσικής.

Η πόλη του Μονάχου, το 1979, τον τίμησε με το βραβείο του καλύτερου ερμηνευτή, ενώ το 1992 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, μέλη της οποίας είναι νομπελίστες, επιφανείς πολιτικοί, καλλιτέχνες και εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι. 

Συνεργάστηκε με σπουδαία ονόματα της Τέχνης, όπως την Αργεντινή πιανίστα ΜάρταΆργκεριχ, τον ΤσικΚορία, τον Σβιατοσλάβ Ρίχτερ, τον Φρίντριχ Γκούλντα, τη Ναταλία Γκούτμαν, τη Μάγια Πλισέτσκαγια και πολλούς άλλους.

Έδωσε άπειρες συναυλίες στις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου, όπως Γερμανία, Αυστρία, Αγγλία, Ελβετία, Γαλλία, Φινλανδία, Ισπανία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ρωσία, Ελλάδα, Κύπρο.

Ήταν άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα, μελέτησε, Φιλοσοφία, Λογοτεχνία, Αστρονομία. Τον ενδιέφερε ο Άνθρωπος και η Πρόοδος του.

Η τελευταία του συναυλία, στις 7 Δεκεμβρίου 1993, ονομάστηκε «Λυκόστρατος» από το όνομα τουΒόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Βόλφγκανγκ, μετάφραση: Λυκόστρατος.

Σε αυτή τη συναυλία πρωτοτύπησε γιατί συνδύασε τη Μουσική με το Λόγο.

Μαζί με τους μουσικούς έλαβαν μέρος και ηθοποιοί. Διαβάστηκαν κείμενα του Νικόλα Οικονόμου, απαγγέλθηκαν ποιήματα, που παρεμβάλλονταν ανάμεσα στα μουσικά έργα.

Στο πρόγραμμα ακούστηκε κλασική μουσική πιάνου, τραγουδήθηκαν άριες από όπερες του Μότσαρτ, τραγούδιατου Ραχμάνινοφ και τουΣούμπερτ, αλλά και του Νικόλα Οικονόμου.

Συνεργάστηκε μαζί με τους ντράμερ, τον αδελφό του Πάνο Οικονόμου, και Δημήτρη Μαραγκό, με τον μουσικοσυνθέτη Σάββα Σάββα, με την αδελφή του πιανίστα Τάνια Οικονόμου, τις σοπράνο Ρεβέκκα Σαββίδου, Άννα Παρλαπάνου και την Ιλιάνα Σαββίδου.

Οι ηθοποιοί που έλαβαν μέρος, η Λένια Σορόκου και Έλενα Παπαδοπούλου.

Η Μουσική ανήκει σε όλους, δεν είναι προνόμιο των λίγων και των πλουσίων, αλλά  όλοι μπορούν να παρακολουθήσουν μια συναυλία, φτάνει να ανοίξουν την καρδιά τους, έλεγε ο Νικόλας Οικονόμου.

Η Μουσική είναι μια παράσταση όπου όλοι καλούνται να λάβουν μέρος.

Ο Νικόλας είχε πολλά κατά νου, όμως δεν πρόλαβε να υλοποιήσει όλα του τα σχέδια. Ένα από τα σχέδια του ήταν να ιδρύσει στην Κύπρο ένα Πολιτιστικό Κέντρο όπου Τέχνες και Επιστήμες να σμίγουν, ένα φυτώριο πολιτισμού για νέα πνεύματα που θα οραματίζονται ότι για μικρές κοινωνίες σαν της Κύπρου, η καλύτερη άμυνα από πολιτικές και στρατιωτικές απειλές είναι η ανάπτυξη του πνεύματος, αντί της ανάπτυξης στρατιωτικών εξοπλισμών, η ανάπτυξη δηλαδή του δικού τους πολιτισμού, του κοινού αγωγού επικοινωνίας ανάμεσα στους λαούς!

Δυστυχώς, το νήμα της ζωής του κόπηκε ξαφνικά στην πιο δημιουργική του ηλικία των 40 χρόνων!