Έχει κοινωνικοποιηθεί και πια βλέπει μόνο την όμορφη πλευρά αυτού του κόσμου. Ασχολείται συνεχώς με κάτι και είναι ευτυχισμένη. Χαμογελά και τα καθημερινά της προβλήματα δεν μοιάζουν πια με βουνό. Αυτός ο άνθρωπος ακούει τη γνώμη της, τα προβλήματα και τα παράπονα της. Πραγματικά την αγαπά και την στηρίζει.
Εκείνη θέλει να του πει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό να θέλει κανείς να πει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» δημόσια στους ανθρώπους που πραγματικά τον αγαπούν και τον στηρίζουν.
Η Γεωργία Γαβριηλίδου αναφέρει στο ANT1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 25/04/1977 στην Πάφο. Είχα ήρεμα παιδικά χρόνια γεμάτα με όμορφες αναμνήσεις που δυστυχώς στην ηλικία των 11, μετατράπηκαν σε εφιάλτη. Αρρώστησα ξαφνικά από οξεία μυελίτιδα και τότε άρχισε ο δικός μου, σκληρός Γολγοθάς...
Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές…
Έπρεπε να συνηθίσω αλλά και να αγαπήσω τον νέο μου παντοτινό σύντροφο, το τροχοκάθισμα, αν και μου σκότωνε τη ψυχή. Μου διέλυε κάθε όνειρο αλλά και κάθε ελπίδα για ένα όμορφο αύριο. Τώρα πια ήξερα το μέλλον μου…
Πάλεψα πολύ μέσα μου μέχρι να μπορέσω να δεχτώ τα νέα δεδομένα στη ζωή μου. Αν και μικρή, οι μάχες μέσα μου έμοιαζαν με άγρια θηρία που δεν με άφηναν να ησυχάσω στιγμή. Μέσα από όλα εκείνα τα δύσκολα, κατάφερα να τελειώσω το σχολείο αλλά και να σπουδάσω Γραμματειακές σπουδές.
Είμαι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι εδώ και 30 χρόνια…
Τα τελευταία 15 χρόνια άρχισα να αλλάζω, βρήκα δουλειά, βγαίνω για καφέ, συμμετέχω σε εκδηλώσεις και πια ζω μια φυσιολογική ζωή. Βασικά, κάνω ένα σωρό πράγματα και είμαι πολύ καλά.
Είμαι χαρούμενη γιατί έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και θέλουν πραγματικά το καλό μου. Έχω δυο υπέροχους γονείς , φίλους, συγγενείς, μα περισσότερο έχω τον Στέλιο. Είναι ο γιός της αδελφής μου, το αγόρι μας, είναι ο άνθρωπος που με στηρίζει σε κάθε μου κίνηση. Μου συμπαραστέκεται περισσότερο από όλους και είναι δίπλα μου διαρκώς. Είναι μόλις 19 ετών όμως ξέρει ότι οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν περισσότερη ανάγκη από αγάπη και στήριξη. Με την δική του βοήθεια έχω κοινωνικοποιηθεί πολύ περισσότερο και συνέχεια χαμογελώ. Θέλω να του πω δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία στον άνθρωπο από το να έχει δίπλα του ανθρώπους που να τον αγαπούν πραγματικά και να τον βοηθάνε κάθε φορά που τους χρειάζεται.
Στέλιο σε ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου!».
https://www.ant1.com.cy/life/anthropina/article/323758/ton-euharisto-mesa-apo-ti-psuhi-mou-autos-o-anthropos-me-voithise-na-allaxo-ti-zoi-mou/?fbclid=IwAR0fbOYINaWbGHfWxO2LBl972MGqH6vg0JdZTuF1L8_aelF9Cgf5n0BNv5M#.XBzqnMUaqx4.facebook
