Η Κύπρος που τρώει τα παιδιά της – Οι λέξεις που με εκφράζουν αυτή τη στιγμή, τόσο εμένα προσωπικά αλλά και όλη τη νεολαία θεωρώ της Κύπρου, είναι αγανάκτηση, απογοήτευση και ντροπή. Η κοινωνία μας, όχι μόνο τώρα, αλλά ανέκαθεν αποποιείται τις ευθύνες της, κρίνει εκ του ασφαλούς και σαμποτάρει την οιαδήποτε προσπάθεια γίνεται για αλλαγή του συστήματος - ένα σύστημα που τρώει τα παιδιά του.
Χιλιάδες νέοι
εγκαταλείπουν τη χώρα μας, τις οικογένειές τους και φεύγουν στο εξωτερικό για
εξεύρεση εργασίας και τις πλείστες φορές αποτελούν υπόδειγμα επιστημόνων και
αυτό γιατί στη Κύπρο δεν μπορούμε να τους αξιοποιήσουμε όπως πρέπει. Αυτό
πρέπει κάποτε να σταματήσει.
Χωρίς όμως εθνική
αυτογνωσία αυτό δε θα γίνει ποτέ. Πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη και την
ιστορία μας ούτως ώστε να μην τα επαναλαμβάνουμε. Στη χώρα μας, έχουμε
επαναπαυτεί και επιμένουμε σε ένα κατεστημένο ξεπερασμένο, σε μια εποχή πολύ
πιο μπροστά ακόμη και από το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Η ‘ταυτότητά’ μας
μετά τον κορωνοιό – Τα μέτρα που είχαν παρθεί από πολλές
χώρες, έχουν πλέον χαλαρώσει, αλλά ο ιός ακόμη παραμονεύει. Αυτό φαίνεται εξ’
άλλου και από τα τελευταία γεγονότα και τον αυξανόμενο αριθμό κρουσμάτων. Τα αντισηπτικά
και οι μάσκες έχουν ενταχθεί στην καθημερινότητά μας για τα καλά, αλλά και ο
τρόπος που μας επιτρέπεται πλέον να περιηγηθούμε στους διάφορους χώρους είναι
ριζικά διαφορετικός.
Κάποιες από αυτές τις
αλλαγές μπορεί να παραμείνουν για αρκετό διάστημα, καθώς ο κίνδυνος ενός νέου
κύματος μετάδοσης είναι μεγάλος, ενόσω δεν έχει βρεθεί ακόμη το αντίστοιχο
εμβόλιο πρόληψης αυτής της πρωτόγνωρης ασθένειας για την ανθρωπότητα.
Η ανάκαμψη από αυτή
την κρίση που περνούμε, ίσως να είναι μια καλή ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε το
τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή μας και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την
υγεία μας και τους δικούς μας ανθρώπους καθώς και την ανοικοδόμηση αυτής της
χαμένης αίσθησης αλληλεγγύης.
Κολυμπώ ίσον αναπνέω –
Ως κορίτσι της θάλασσας δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή. Στη
Λευκωσία που ζω τώρα νιώθω ότι πνίγομαι χωρίς το Μπλε, με το τσιμέντο και τα
κτήρια. Γι’ αυτό εξάλλου κάθε Παρασκευή παίρνω τα μπογαλάκια μου και έρχομαι
στο όμορφο Λατσί μου.
Η θάλασσα είναι το
μέρος που γαληνεύει τη ψυχή μας, είναι η απόλυτη παρομοίωση της ζωής. Πότε
ήρεμη, πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη. Αλλά αν υπάρχει κάτι που δε θα
αλλάξει ποτέ είναι αυτό το απέραντο Μπλε χρώμα της και τα νερά που θα πάλλονται
με κάθε φουρτούνα αλλά θα ηρεμεί κάθε Καλοκαίρι. – Ο νόμος της ζωής – Γιατί
μετά από κάθε φουρτούνα πάντα ακολουθεί ηρεμία.
Ψηφίζω (ή μήπως όχι)…η οριζόντια ψηφοφορία μπορεί να
είναι ένα καλό κίνητρο για να πάμε στην κάλπη); –
Είναι αλήθεια ότι κάθε φορά που γίνονται εκλογές ή που υπάρχει εκλογική
αναμέτρηση, δύο ερωτήματα περιτριγυρίζουν τους πολίτες, το ένα είναι το «τι να
ψηφίσω;» και το άλλο είναι το «να ψηφίσω;»
Το δικαίωμα της ψήφου
είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Είναι η
φωνή του καθενός από εμάς απέναντι σε εκείνους που άγονται και πράττουν για
λογαριασμό μας, αδιαφορώντας στην ουσία για τη γνώμη μας. Κάποιοι χωρίς να
σκέφτονται παραχωρούν αυτό τους το δικαίωμα με το να μην ψηφίσουν καν. Σίγουρα
όμως δε θα έπρατταν το ίδιο εάν τους έλεγαν ότι δεν έχουν πλέον δικαίωμα ψήφου.
Η οριζόντια ψηφοφορία
θεωρώ είναι ένα διαφορετικό εκλογικό σύστημα το οποίο αξίζει να δοκιμάσουμε. Με
την εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος δε θα έχουμε εκλογές κομμάτων αλλά
πρωτίστως εκλογές υποψηφίων, ατόμων και προσωπικοτήτων και θα μπορεί ο κάθε
υποψήφιος να αναδειχθεί ανάλογα με τις ικανότητές και τις γνώσεις του και όχι
επειδή το κόμμα του συγκέντρωσε τις περισσότερες ψήφους.
Στη Κύπρο δυστυχώς
όμως η πλειοψηφία ακολουθεί μιαν άλλη πρακτική. Ακολουθεί πάντα «αυτό που θα
της πει το κόμμα» και με χαρά φορούν τις παρωπίδες που απλόχερα διαμοιράζει το
κόμμα τους, γιατί το κόμμα έχει πάντα δίκαιο – Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά
εάν φορούσαν και τις μάσκες προστασίας για τον κορωνοιό και ακολουθούσαν έτσι
κατά γράμμα και τα μέτρα ασφαλείας και προφύλαξης.
Ένας πολιτικός που θαυμάζω(!) και γιατί
–Υπάρχουν πάρα πολλοί πολιτικοί τους οποίους τα έργα είναι αξιοθαύμαστα.
Ένας πολιτικός του
σήμερα που θαυμάζω είναι ο Μπαράκ Ομπάμα. Είναι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος και
πολιτικός, με ιδιοσυγκρασία, χαρισματικές ικανότητες ομιλίας και επικοινωνίας
με τον κόσμο, επιρροής, διπλωμάτης και οικογενειάρχης. Ισχυρά χαρακτηριστικά
για έναν πολιτικό.
Κατάφερε να ανακτήσει
οικονομικά την Αμερική από τα χρέη της, αναβάθμισε το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά
και το σύστημα υγείας της χώρας που διοικούσε και ταυτόχρονα μείωσε τους φόρους
για τις εργαζόμενες οικογένειες, τις μικρές επιχειρήσεις και τους αγοραστές
πρώτης κατοικίας.
Πρόκειται για έναν
πολιτικό ο οποίος ναι μεν είναι συγκαταβατικός και διαλλαχτικός που
συμμερίζεται τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός, αλλά και που δεν δειλιάζει
να ρισκάρει ή και να γίνει αυστηρός αναλαμβάνοντας σοβαρά ζητήματα όπως τα πυρηνικά
όπλα, το ISIS και τον Osama bin Laden.
Ονειρεύομαι άρα υπάρχω- Μου
αρέσει να ονειρεύομαι. Τα όνειρα, όχι όμως μόνο αυτά της νύχτας, αλλά και τα
όνειρα της μέρας, μάς δίνουν κουράγιο να συνεχίζουμε να παλεύουμε. Είναι εκείνο
το σπρώξιμο στην πλάτη, για να μη σταματήσεις να προχωράς προς τα εμπρός. Σε
κρατάνε προσηλωμένο στους στόχους σου και
πάνε χέρι - χέρι με την ελπίδα ότι μια μέρα θα τα υλοποιήσεις. Όπως είπε
και ο Αυστροαμερικάνος Σκηνοθέτης Billy Wilder «Πρέπει να έχεις ένα όνειρο
ώστε να μπορείς να σηκώνεσαι το πρωί».
Δυο πράγματα που θα κάνω αυτό το Καλοκαίρι
– Αυτό το Καλοκαίρι, θα το περάσω στην Πάφο, δίπλα στη Θάλασσα με την
Οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους.Θα προσπαθήσω να καλύψω και να
ανακτήσω τον χαμένο χρόνο που τους στερήθηκα λόγω του Lockdown και του
κορωνοϊού και ελπίζω να μη χρειαστεί να βιώσουμε κάτι τέτοιο ξανά.
Πολιτισμός –καλά αυτός ‘έφυγε΄ νωρίς
– Ένας πολιτισμός μπορεί να χαθεί εάν αλλοιωθούν σε μεγάλο βαθμό στοιχεία της
πολιτισμικής του ταυτότητας. Είναι αλήθεια ότι η παγκοσμιοποίηση έχει επηρεάσει
το πολιτισμό των περισσότερων χωρών με τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για
την ανάπτυξη κοινών στοιχείων σε παγκόσμια κλίμακα, π.χ. ηθικές αξίες,
κοινωνική νοημοσύνη και οικολογική συνείδηση κλπ.
Ο πολιτισμός της
Κύπρου, αναπόφευκτα είναι επηρεασμένος από αυτό το φαινόμενο, έχοντας υπόψη
επίσης και τους διάφορους κατακτητές που πέρασαν από το νησί μας– μέχρι και
σήμερα - και που ο καθένας τους άφησε το δικό του μοναδικό στίγμα στον τόπο μας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό prestige της Πάφου. Ευχαριστούμε τον καλό φίλο Κλεάνθη Σκορδή για τη συνεργασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου