 |
| Αντρέας Κροταλίας Λαϊκός ποιητής |
Πλάστη μου πούσε στα ψηλά
εις τον δικό σου θρόνο
γιατί σκορπάς στον κόσμο σου
την πίκραν τζιαι τον πόνο;
Την κρίσην τι την έπεψες
πας τούτον τον πλανήτην
πάρτην που το ταξίδιν της
ως δαχαμέ κανεί την.
Της κρίσης τα καμώματα
ο κόσμος εν τ'αντέχει
τον εφιάλτην έσσω του
μέραν τζιαι νύχταν έχει
Άλλοι πινούν τζι' άλλοι διψούν
τζι' άλλοι να ζήσουν κλέφτουν
τι φτέν τ' αθώα τα μωρά
τζιαι νηστικά να πέφτουν;
Με τούτα ούλλα π' αγροικώ
εν έχω άλλη σκέψη
τι θα γινεί ο τόπος μου
πόλεμος αν αρκέψει;
Τ'αυξάνεσθε , πληθύνεστε
εσού το είπες πλάστη
τζι' ότι γινίσκεται τωρά
σίουρα εν τζιαι ράστη.
Ο κόσμος αγανάκτησεν
τ' όνομαν του δοξάζει
τα λάθη πούκαμεν για σεν
άρκεψεν να τα σάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου