ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ
Το θέμα των εγκλημάτων του Απαρτχάιντ έφερε στο προσκήνιο μια πρόσφατη δικαστική απόφαση/ορόσημο στη Νότιο Αφρική, όπου δικαστής άνοιξε πλέον τον δρόμο για επανεξέταση δολοφονιών ακτιβιστών εναντίον του Απαρτχάιντ, που προέβαλε η Guardian του Λονδίνου, 12/13 Οκτωβρίου 2017
H ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΥΤΗ, ΟΡΟΣΗΜΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΚΔ, ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ, ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ, ΦΘΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ΤΗΣ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΔΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ
Στις 9 Απριλίου 2015 είχα δημοσιεύσει στη «Σημερινή» το άρθρο «Το Απαρτχάιντ μετά την Αρμενική Γενοκτονία» και έθεσα ερωτήματα ως προς την άρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των 3 εγγυητριών της δυνάμεων να επικυρώσουν τη Συνθήκη Εναντίον του Απαρτχάιντ που υιοθέτησαν τα Ηνωμένα Έθνη στις 30 Νοεμβρίου 1973 και έθεσαν σε εφαρμογή στις 18 Ιουλίου 1976, αναγνωρίζοντας ως έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας το σύστημα Απαρτχάιντ. Παρόλο που η Κύπρος, η Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο, εκτός της Τουρκίας, έχουν επικυρώσει το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (1998).
«International Convention on the Suppression and Punishment of the Crime of Apartheid. Adopted by the General Assembly of the United Nations»
Η απάντηση, βέβαια, αυτονόητη, εφόσον τεκμηριωμένα η ρατσιστική διαιρετική βρετανο-τουρκικής εμπνεύσεως από το 1956 απαρτχάιντ Δικοινοτική, Διζωνική Ομοσπονδία παραβιάζει άρδην τις πρόνοιες της Διεθνούς αυτής Συνθήκης του ιδίου του ΟΗΕ. Επομένως, η Συνθήκη σχετίζεται άμεσα με τις ηθικές και νομικές πτυχές που εγείρει η ρατσιστική ΔΔΟ (εθνικό ξεκαθάρισμα, κατοχή, ντε φάκτο διαχωρισμό, ξεχωριστές πλειοψηφίες), ένα μόρφωμα ασυμβίβαστο με τις πρόνοιες της Συνθήκης.
Παράλληλα και αυτόματα, τις πρόνοιες της Διεθνούς αυτής Συνθήκης του ΟΗΕ παραβιάζουν (εκτός από τον ίδιο τον Γ.Γ. του) και τα επιτήδεια ξενοπληρωμένα δικοινοτικά προγράμματα στην Κύπρο, γιατί ακριβώς προωθούν τον διαχωρισμό (segregation), που η Συνθήκη θεωρεί έγκλημα βάσει του διεθνούς νόμου.
Απόφαση-ορόσημο
Το θέμα των εγκλημάτων του Απαρτχάιντ έφερε στο προσκήνιο μια πρόσφατη δικαστική απόφαση/ορόσημο στη Νότιο Αφρική, όπου δικαστής άνοιξε πλέον τον δρόμο για επανεξέταση δολοφονιών ακτιβιστών εναντίον του Απαρτχάιντ, που προέβαλε η Guardian του Λονδίνου, 12/13 Οκτωβρίου 2017.
Ο 29χρονος Ahmed Timol, ηγέτης παράνομης αντίστασης εναντίον της τότε διοίκησης της λευκής μειοψηφίας, δολοφονήθηκε πριν από 46 χρόνια (1971), πέντε ημέρες μετά τη σύλληψή του στο Αρχηγείο Αστυνομίας στο Τζοχάνεσμπουρκ και η απαρτχάιντ μειοψηφία επικύρωσε τον θάνατό του ως αυτοκτονία. «Οι συγγενείς του και βετεράνοι του αγώνα για μια ελεύθερη Νότιο Αφρική γέμισαν το δικαστήριο στην Πρετόρια, γιατί η ανάγκη για δικαιοσύνη επειγόταν όσο ποτέ», έγραψε ο ανταποκριτής της εφημερίδας Jason Burke.
Και ο δικαστής Billy Mοthle ανακοίνωσε την απόφασή του: Ο 29χρονος ακτιβιστής δεν πήδηξε από το παράθυρο, τον έσπρωξαν, τον δολοφόνησαν μέλη των σωμάτων ασφαλείας. Οι περισσότεροι από τους ενόχους ήδη απεβίωσαν, όμως όλοι οι αξιωματούχοι των σωμάτων ασφαλείας που ευθύνονταν για τη φύλαξη και ανάκρισή του συλλογικά φέρουν ευθύνη. Ο δικαστής, μάλιστα, κάλεσε όπως όλες οι οικογένειες που έχασαν συγγενείς κάτω από παρόμοιες συνθήκες να βοηθηθούν να ξανανοίξουν τις δικές των υποθέσεις. Τουλάχιστον 73 πολιτικοί κρατούμενοι πέθαναν στα χέρια της Αστυνομίας του Απαρτχάιντ μεταξύ 1963 - 1990, για τους οποίους κανένας δεν έφερε ευθύνη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι της εκστρατείας για επανεξέταση της υπόθεσης ηγήθηκε ο ανιψιός του 29χρονου, ο οποίος ήταν τότε μόλις πέντε χρονών.
Δισταγμός
Μετά το τέλος του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική, ιδρύθηκε μια επιτροπή, η λεγόμενη «Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης», έγραψε η εφημερίδα, όμως πολλοί λένε ότι η Επιτροπή δεν απέδωσε αρκετά και ισχυρίζονται ότι η ταραγμένη ιστορία της Νοτίου Αφρικής έχει σκόπιμα επισκιαστεί ή αγνοηθεί στα ιστορικά βιβλία και διδακτορικά στα πανεπιστήμια.
«Ο θάνατος του θείου μου με επηρέασε αφάνταστα… Πολλές οικογένειες λένε να προχωρήσουμε και να μη ζητούμε εξηγήσεις. Όμως, δεν είσαι υπόχρεος να δεχθείς αυτήν τη μοίρα, όχι σε μια χώρα, όχι στην Αφρική, πουθενά στον κόσμο», δήλωσε δικαιωμένα ο ανιψιός Imtiaz Cajee.
Ο δε Έλληνας δικηγόρος, Γιώργος Πίζος, αντι-απαρτχάιντ αγωνιστής που είχε στενές σχέσεις με τον Νέλσον Μαντέλα, πρώτο μαύρο Πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής το 1994, και παρακολούθησε τη δίκη, είπε ότι η υπόθεση αυτή έχει εκθέσει πόσο ρατσιστικό, καταπιεστικό καθεστώς κυβερνούσε την ΝΑ από το 1948 μέχρι το 1994.
Όμως, το να φέρεις ενώπιον της Δικαιοσύνης όσους ευθύνονται για εγκλήματα, συνεπάγεται σημαντική πολιτική βούληση, κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι εισαγγελείς στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο διστάζουν να διατάξουν έρευνες που μπορούν να αποκαλύψουν ανεπιθύμητα ιστορικά γεγονότα, πρόσθεσε η εφημερίδα…
«Η αλήθεια για το παρελθόν είναι αναγκαία για να συμφιλιωθεί η χώρα, θέλουμε απαντήσεις, όχι εκδίκηση, είμαστε μια πατριωτική οικογένεια που ζει σε μια δημοκρατική κοινωνία, για την οποία πολέμησε ο θείος Αχμέτ και για την οποία, τελικά, πλήρωσε και το τίμημα θυσιάζοντας τη ζωή του», δήλωσε ο Imtiaz Cajee.
«Απαρτχάιντ» στην Κύπρο
H απόφαση αυτή, ορόσημο από μια χώρα της Κοινοπολιτείας όπως και η Κυπριακή Δημοκρατία, σίγουρα υπογραμμίζει το γεγονός ότι το χέρι της Δικαιοσύνης για εγκλήματα είναι πολύ μακρύ και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ικανό να φθάσει πίσω στην ιστορία, όπως στην περίπτωση του «θείου Αχμέτ» πριν από 46 χρόνια. Καθώς, επίσης, προσφέρει όχι μόνον τροφή για σκέψη σε όλους στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά παράδειγμα για ενεργό δράση και ανατροπή, ξεκινώντας από τους περιβόητους όρους εντολής της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοουμένους, φθάνοντας στην ανάγκη εγκατάλειψης της απαρτχάιντ ΔΔΟ από την Κυβέρνηση και όσους πολιτικούς ακόμα την υποστηρίζουν με διάφορες προφάσεις εν αμαρτίαις.
Στην περίπτωση της Κύπρου, όπου ήδη ο λαός απέρριψε τη ΔΔΟ στο δημοψήφισμα της 24.4.2004, η διαστρέβλωση της ιστορίας ξεκίνησε προ καιρού και αντί η αλήθεια για το παρελθόν να είναι αναγκαία για τη συμφιλίωση, έχει καταστεί αναγκαία για το θάψιμο της ιστορικής αλήθειας από τους υποστηρικτές της διαιρετικής αυτής «λύσης» του Λονδίνου και της Άγκυρας από το 1956…
Ούτε εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε μια μοίρα απαρτχάιντ με τη ΔΔΟ…
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
