Προσωπικός φίλος του Νικόλα Σύρου, ο καταξιωμένος συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης που πέθανε χθες. ΦΩΤΟ

Ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας, που ζούσε στο Παρίσι από το 1968, Βασίλης Αλεξάκης πέθανε σε ηλικία 78 ετών. Ο Σκοπελίτης ρεμπέτης Νικόλας Σύρος, που επίσης ζει στη Γαλλία, μίλησε στο ΦΙΛΟΞΕΝΟ και μας παραχώρησε σπάνιο φωτογραφικό υλικό μαζί με τον κ. Αλεξάκη το οποίο και δημοσιοποιούμε.

Ήταν προσωπικός μου φίλος, μας είπε και τόνισε ότι, τον γνώριζε πάρα πολύ καλά. Ούτε τα παιδιά του δεν τον ήξεραν όπως τον ήξερα εγώ, ανέφερε χαρακτηριστικά. Ήταν πολλές οι συνεργασίες που έχουν κάνει στη Γαλλία κι έχουν αναδείξει με τον τρόπο αυτό το ρεμπέτικο τραγούδι.  

ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σε ηλικία 78 ετών πέθανε σήμερα το μεσημέρι ο διεθνώς καταξιωμένος συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, ο οποίος έγραφε στα γαλλικά και τα ελληνικά.

Ο συγγραφέας του «Τάλγκο», του «Κλαρινέτου», του «Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα» και πιο πρόσφατα του «Γιατί κλαις;» ζούσε από το 1968 στο Παρίσι και συνεργάστηκε ως δημοσιογράφος, κριτικός βιβλίου και χρονογράφος με τη Le Monde. Εκεί εξοικειώθηκε με τη γαλλική γλώσσα και άρχισε να γράφει τα πρώτα του μυθιστορήματα στα γαλλικά. Πολυβραβευμένος, έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το βραβείο Médicis, το βραβείο Αλμπέρ Καμύ και το 2007 με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας για το έργο του «μ.Χ.».

Έχει σκηνοθετήσει την ταινία μικρού μήκους «Είμαι κουρασμένος», τις τηλεταινίες «Ο Νέστως Χαρμίδης περνά στην επίθεση» και «Το τραπέζι» και τη μεγάλου μήκους ταινία «Αθηναίοι». Έργα του έχουν εκδοθεί, εκτός από τη Γαλλία, όπου κυκλοφορούν ταυτόχρονα σχεδόν με την Ελλάδα, στη Γερμανία, την Ισπανία, την Αρμενία, την Ιταλία, τη Ρωσία, την Τουρκία, την Αργεντική, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Ο συγγραφέας εδώ και χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και το 2018 νοσηλεύτηκε με αναπνευστικά προβλήματα. Από τότε εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα όπου έζησε μέχρι τον θάνατο του. 

Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και παλαιότερα από τις εκδόσεις Εξάντας. 

https://www.kathimerini.gr/society/561223006/apeviose-o-syggrafeas-vasilis-alexakis/?fbclid=IwAR3F_nUZ68CBgkeyc73g2rGqg6YM_a8sgA9YtbugTJgZmo-A6ddktHecURo

Ηταν 17 χρονών, όταν έγραψε την πρώτη του φράση στα γαλλικά, ως συγγραφέας. Τη φράση που ήθελε να γραφτεί στο μνήμα του «δεν υπάρχει θεός. Είμαι σε θέση να το γνωρίζω». Μοιάζει αταίριαστα στομφώδες, φιλοσοφικό για έναν έφηβο, όμως ο Βασίλης Αλεξάκης από νωρίς τάχθηκε στον κόσμο των γραμμάτων, της λογοτεχνίας, του κόσμου της φαντασίας και της ιστορίας. «Παντρεύτηκα την ιστορία, το παραμύθι» έλεγε. Πέθανε τη Δευτέρα, στο σπίτι του στο Κολωνάκι, με τον γιο του στο προσκεφάλι του, μετά από λοίμωξη του αναπνευστικού. Και από την ώρα που έγινε γνωστή η είδηση, το διαδίκτυο έχει γεμίσει με μια φράση του από το «Τάλγκο»: «Έκλεισα πίσω μου την πόρτα του διαμερίσματος, ακούμπησα το πακέτο στο τραπέζι, το κοίταξα κάμποση ώρα. Μετά βάλθηκα να λύσω τον σπάγκο, δεν τα κατάφερα, τον έκοψα μ’ ένα ψαλίδι. Μέσα στο πακέτο βρήκα ένα γυάλινο μπουκαλάκι, σαν αυτά του φαρμακείου, μ’ ένα διαφανές υγρό. Επάνω στο μπουκαλάκι είχες γράψει με σινική μελάνι: ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΒΡΟΧΗ. Βρήκα κι αυτό το σημείωμα: Τη μάζεψα με μια κατσαρόλα, απ’ το παράθυρο. Το μανίκι μου έγινε μούσκεμα. Γρηγόρης».

Ήταν 17 χρονών, όταν ξέροντας ήδη ποια θα ήθελε να είναι η τελευταία φράση της ζωής του, ξεκινούσε για σπουδές δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Λιλ. Με υποτροφία, από τη Λεόντειο όπου πήγε σχολείο δεν γινόταν αλλιώς αφού η οικογένειά του ήταν εξαιρετικά φτωχή. Ηταν το στερνοπαίδι που γεννήθηκε ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1943, τρία χρόνια μικρότερος από τον αδελφό του Αρη. Ο πατέρας του ήθελε να γίνει ηθοποιός, είχε τελειώσει τη σχολή του Κουν -από τους πρώτους μαθητές του, αφού το χαρτί της αποφοίτησης είχε τον αριθμό επτά. Δεν κατάφερε να γίνει σπουδαίος όπως επιθυμούσε, έτσι το πρωί εργαζόταν σε ασφαλιστική εταιρεία και το βράδυ δούλευε σε ερασιτεχνικούς θιάσους.

Έμεναν στην Καλλιθέα, και η μητέρα του έραβε στη ραπτομηχανή κοστούμια για τις παραστάσεις του πατέρα, αλλά και σελίδες που της έδινε ο μικρός Βασίλης για να φτιάξει βιβλία. Από 11 ετών έγραφε, ήξερε ότι θα γίνει συγγραφέας και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Με την υποτροφία και ένα ελάχιστο κομπόδεμα από τη μητέρα του ξεκίνησε για τη Γαλλία. Ούτε λόγος για αεροπλάνο, βέβαια. Με το πλοίο έφτασε στη Βενετία και από εκεί πήρε τρία τρένα για να φτάσει στη Λιλ -ταξίδευε τρεις μέρες.

Στις νεκρολογίες που γράφονται από αργά το απόγευμα της Δευτέρας για τον Βασίλη Αλεξάκη στο εξωτερικό, αγαπούν να τον αναγράφουν ως Ελληνογάλλο συγγραφέα. Ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ να πάρει τη γαλλική υπηκοότητα. Έγραψε στα γαλλικά και στα ελληνικά, έζησε από έφηβος ως το 2015 κυρίως στη Γαλλία με μεγάλα διαλείμματα στην Αθήνα και την Τήνο, όμως πατρίδα ένιωθε πάντα την Ελλάδα. Όταν έγινε η χούντα σταμάτησε να γράφει στα ελληνικά και κάθε του λέξη ήταν γαλλική.

https://www.iefimerida.gr/politismos/basilis-alexakis-teleytaia-lexi-pethane-istoria