Τα ελληνικά μαγαζιά στο Λονδίνο ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τον τελευταίο καιρό. Εγώ όμως θα ξεκινήσω γκρινιάζοντας μια που το concept είναι τόσο trendy όσο και ταλαιπωρημένο ...αν θέλετε την γνώμη μου.
Από επαγγελματική διαστροφή περισσότερο και λιγότερο από πατριωτική διάθεση, αποφάσισα λοιπόν κάποια στιγμή να επισκεφτώ τα καινούρια και μοδάτα ελληνικά μαγαζιά της βρετανικής πρωτεύουσας που όχι μόνο ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, αλλά γίνονται και μεγάλα σουξέ. Ίσως γιατί η ελληνική φιλοξενία παρέα με το “Yassou!” και τον μουσακά έστω και σε αφρώδη έκδοση παραμένουν πάντα ένας ασφαλής τρόπος να διαδώσεις την ελληνική κουλτούρα στο εξωτερικό.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα; Πως η ισορροπία ανάμεσα στο τοπικό και το φολκλόρ αποδεικνύεται τελικά πιο εύθραυστη απ΄ότι φανταζόμουν.
Εννοείται πως είμαι δύσκολος κριτής. Όπως θα ήταν ο καθένας από μας που έχει δοκιμάσει χωριάτικη σαλάτα με την σωστή, ώριμη, αρωματική ντομάτα, πίτα με άγρια χόρτα και φύλλο ανοιγμένο στο χέρι από κάποια γιαγιά, και μουσακά φτιαγμένο με τέχνη και μεράκι μαμαδίστικο. Η κουζίνα του τόπου μας, έτσι όπως την έχουμε στο μυαλό μας στα καλύτερα της και έτσι όπως θα έπρεπε να την δοκιμάζει ο κάθε ξένος, είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθεί αλλού Τα υλικά συνήθως είναι κατώτερα των περιστάσεων – που να βρεις ντομάτα που να τρώγεται στο Λονδίνο ας πούμε- και η απόδοση των συνταγών μάλλον κάπου χάνεται στην μετάφραση ακόμα κι αν στην κουζίνα ο chef είναι Έλληνας... Από την άλλη, η αποδόμηση των πιάτων σύμφωνα με την μοντέρνα γαστρονομική τάση του «πειράγματος» έχει κι αυτή το ενδιαφέρον της, αλλά προσωπικά δεν αγαπώ τους αφρούς, ούτε βρίσκω χαρά στο να τρώω την σαλάτα μου σφαιροποιημένη.
That been said, εκτιμώ απεριόριστα την διάδοση των ελληνικών προϊόντων μέσα από τα καινούρια, ψαγμένα μαγαζιά, και θεωρώ πως τα ράφια τους που είναι γεμάτα από καλούδια διαλεγμένα από όλη την Ελλάδα αποτελούν από μόνα τους λόγο επίσκεψης σε όλα τους ανεξαιρέτως.. Έχοντας φάει τον κόσμο προσπαθώντας να βρω μανέστρα στο Λονδίνο για να φτιάξω ένα decent γιουβέτσι, και έχοντας περιμένει πως και πώς να φτάσει η κούτα που μου έστελνε η μαμά μου και που μέσα είχε ντοματάκια Santos, ρίγανη και ελαιόλαδο από την Κρήτη, πραγματικά πιστεύω πως το να σου δίνεται πια η δυνατότητα να ψωνίσεις ελληνικά προϊόντα κάπου πέρα από το παλιακό μπακάλικο στο Bayswater είναι μεγάλη ιστορία. Που οφείλουμε όλοι να την στηρίξουμε και να την υποστηρίξουμε.
Θα αφήσω στην άκρη λοιπόν την μουρμούρα για τις χωριάτικες που η ντομάτα τους θύμιζε περισσότερο κολοκύθι, για τους μουσακάδες που έφαγα όταν οι μελιτζάνες δεν ήταν καν στην εποχή τους, για τους αφρούς τζατζικιού, και για όλα τα εκκωφαντικά “Yassou!” που άκουσα να ξεφωνίζουν μεθυσμένοι αγγλάρες σε κέφι τσακίρ ελληνικό, και θα μιλήσω μόνο για το καλό κομμάτι αυτής της φάσης..
Όπως ο ελληνικός καφές που συνοδεύεται από λουκούμι που δοκίμασα στο Ergon, το λονδρέζικο "παιδί" των Θωμά και Γιώργου Δούζη και που έκανε την καρδιά μου να τραγουδήσει παρόλο που δεν έλειπα καιρό από την πατρίδα. Στα ράφια του delicatessen του θα βρείτε δεκάδες λιχουδιές – με τα ντοματάκια Santos στην πρώτη γραμμή- και αν καθίσετε για φαγητό δοκιμάστε οπωσδήποτε τα ντολμαδάκια που σερβίρονται με γιαούρτι αλλά και την εξαιρετική φάβα...
Αν θέλετε να φάτε ελληνικές πίτες στο Λονδίνο, το Menoo Eclectic Foods στην Church Street στο Kensington είναι μια συμπαθέστατη λύση. Εχει πλάκα και ο τρόπος που τις γράφει στην βιτρίνα “Ti ro pi ta ki” τύπου, και από ότι δοκίμασα έμεινα ευχαριστημένη.Το Πάσχα φέρνει και τα τσουρέκια του Τερκενλή οπότε σημειώστε το να το ξέρετε…
Στο Carpo που άνοιξε στην καρδιά του Piccadilly Circus, θα βρείτε μεγάλη ποικιλία από ξηρούς καρπούς, αποξηραμένα φρούτα και σοκολατάκια ελληνικής προέλευσης. Τα σακιά με τα πράγματα a la greque ξένισαν πολύ τους Βρετανούς όταν πρωτοάνοιξε το μαγαζί- δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι τα εμπορεύματα έμεναν εκτεθειμένα στην σκόνη και το καυσαέριο-οπότε παρέμειναν τελικά ως ντεκόρ και τα πάντα πωλούνται πια σε αεροστεγώς κλεισμένα σακουλάκια, και στην μπάρα με τους καφέδες σερβίρεται φυσικά και ελληνικός.
Στο Isle of Olive, δυο νέα παιδιά, ο Γρηγόρης και η Πωλίνα, συγκέντρωσαν μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα ποικιλία από προϊόντα με βάση τι άλλο, την ελιά.. Πέρα από τα ελαιόλαδα, τις ελιές και τα βότανα, θα βρείτε και πάστα ελιάς, αλίπαστα ψάρια σε κονσέρβες, εξαιρετικά μέλια, βανίλια υποβρύχιο και γλυκά του κουταλιού. Εδώ θέλω να κάνω ειδική μνεία στα προϊοντα Πυλιακή Γη της φίλης μου της Γιάννας τα οποία είναι καταπληκτικά και χαίρομαι πάρα πολύ που μπορώ να τα βρω πια και στο Λονδίνο.
Στο Mazi στο Notting Hill δεν πήγα, ξέρω όμως πως πηγαίνει πολύ καλά. Το FnL άλλωστε εκπροσωπήθηκε επαξίως από τον Peter Stat που και πήγε και έγραψε, καλά πράγματα μάλιστα, ειδικά που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολος είναι.
Για το τέλος άφησα το δικό μου, προσωπικό αγαπημένο. Το The Life Goddess στο Bloomsbury. Στην καρδιά της Store St. ενός δρόμου που από μόνος του αποτελεί case study που θα σας αναπτύξω παρακάτω, ο Νίκος Νυφούδης με τον αδρφό του Γιώργο και τον Ηλία Κουλακιώτη έστησαν ένα μαγαζί που είναι ελληνικότατο αλλά ταυτόχρονα παραμένει και εντελώς ευρωπαϊκό. Στον χώρο συστεγάζεται το delicatessen με το εστιατόριο, και στην βιτρίνα που σε υποδέχεται μόλις μπεις βρίσκονται αραδιασμένες διάφορες νοστιμιές. Από πεντανόστιμα σάντουιτς – εγώ λάτρεψα αυτό το με το απάκι και την πράσινη σαλάτα σε χωριάτικο ψωμί- μέχρι κάποια μαγειρευτά που αλλάζουν κάθε μέρα και τελειώνουν σε χρόνο DT. Στα διπλανά μας τραπέζια δεν συναντήσαμε τόσο άλλους Έλληνες όσο πελάτες διαφόρων εθνικοτήτων, πράγμα που θεωρώ τεράστιο πλεονέκτημα μια που όλο αυτό το ελληνικό mingling μεταξύ πελατών και προσωπικού που συνάντησα σε άλλα μαγαζιά μου προξένησε μια θλίψη, ένοιωσα λίγο μίζερος μετανάστης και όχι πολίτης του κόσμου. Επίσης, αυτό που εκτίμησα πολύ και τις δυο φορές που έφαγα, είναι πως η κουζίνα αποφεύγει την παγίδα των κλισέ πιάτων... Δεν σερβίρουν ντοματοσαλάτα ή χωριάτικη όταν δεν βρίσκουν καλές ντομάτες, ούτε πιάτα με υλικά εκτός εποχής, πράγμα που διασφαλίζει την αυθεντικότητα των γεύσεων. Στο The Life Goddess θα βρείτε among others και εξαιρετικά ελληνικά τυριά, ενώ σε λίγο καιρό ανοίγει και δεύτερο μαγαζί στο Soho - το The Life Goddess, Experimental Greek Divine- που θα είναι μόνο εστιατόριο και για το οποίο τα παιδιά έχουν ήδη πολλές ωραίες ιδέες για το πώς μπορούν να προωθήσουν και να γνωρίσουν διάφορα ελληνικά προϊόντα στην Βρετανική αγορά…
Κλείνοντας το κομμάτι, θα σας πω δυο λόγια για την Store Street και τον τρόπο με τον οποίο αναπτύχθηκε τα τελευταία τρία χρόνια, έτσι για να μαθαίνουμε πως γίνονται οι δουλειές στο εξωτερικό μπας και πάρουμε καμιά ιδέα και εμείς εδώ. Τα μαγαζιά αυτού του δρόμου λοιπόν, μαζί με άλλα πολλά της ευρύτερης περιοχής, ανήκουν στην εταιρία Bedford Estates. O καινούριος διαχειριστής της, ένας λόρδος που αντί να καθίσει να κλωσσάει το family estate αποφάσισε να το αναπτύξει συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου, αφού εξαγόρασε τους προηγούμενους καταστηματάρχες και άδειασε όλα τα μαγαζιά, τα ανακαίνισε και τα νοίκιασε σε επιλεγμένες επιχειρήσεις, δημιουργώντας έτσι ένα καινούριο "niche" όπως λένε στην γλώσσα των μεσιτών. Μια περιοχή δηλαδή που αναπτύσσεται ραγδαία αλλά βάση σχεδίου και που φιλοξενεί όχι μόνο εμπορικά καταστήματα διαφόρων ειδών αλλά και πολιτιστικά κέντρα. Μάλιστα, η ίδια η εταιρία φροντίζει συχνά να οργανώνει events με στόχο την τόνωση των καταστημάτων και την προσέλκυση επισκεπτών.. Η επιλογή των επιχειρήσεων έγινε και συνεχίζει να γίνεται με μεγάλη προσοχή γιατί η εταιρία θέλει κάθε μαγαζί που ανοίγει να πετύχει και όχι να κλείσει μετά από λίγο καιρό, μια που, κλειστά μαγαζιά σημαίνει μείωση της αξίας ολόκληρου του ακινήτου. Δηλαδή το όλο project γίνεται με σχεδιασμό και σωστό marketing και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι το ευκαιριακό κέρδος.
Nα πω ότι φυσικά υπάρχουν και μαγαζιά που δεν πρόλαβα να δω, και που επιφυλάσσομαι να επισκεφτώ στο άμεσο μέλλον για να συμπληρώσω το κομμάτι. Μάλιστα οι προτάσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες, οπότε περιμένω τα σχόλια σας. Και πως αν μένετε στην Αγγλία και θέλετε να ψωνίσετε ελληνικά προϊόντα online, μπορείτε να επισκεφτείτε το The Greek Deli που έχει μια ενδιαφέρουσα ποικιλία.
Τέλος, επί του πιεστηρίου που λέγαμε παλιά, έφτασε η είδηση για ένα ακόμα promising opening μέσα στον Μάιο.. Πρόκειτα για το παλιό Ping Pong στην Paddington St που ανοίγει ως Opso, και του οποίου την επιμέλεια υπογράφουν οι φρεσκοβραβευμένοι με δεύτερο αστέρι Michelin chefs του Funky Gourmet, Γεωργιάννα Χειλιαδάκη και Νίκος Ρούσσος με head chef τον Στέφανο Αυδή. Το project ακούγεται πολύ φιλόδοξο και ενδιαφέρον με πιάτα όπως snails and chips σερβιρισμένα με bacon και cherry vinegar ή ψητή σφυρίδα σερβιρισμένη σε squid ink bun με σάλτσα ντομάτας κονφί, οπότε περιμένουμε ανυπομόνως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου