Ο αγώνας των ηρώων μας δεν δικαιώθηκε και η πατρίδα μας ακόμη βιώνει τις τραγικές συνέπειες της τουρκικής εισβολής είπε η Μ. Λάμπρου στην Άρμου.
Ο αγώνας των ηρώων μας, όχι μόνον δεν δικαιώθηκε, αλλά αντίθετα η πατρίδα μας βιώνει ακόμη τις τραγικές συνέπειες της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής, ανέφερε στον επιμνημόσυνο λόγο της η Έπαρχος Πάφου Μαίρη Λάμπου στο ετήσιο Μνημόσυνο των ηρώων της κοινότητας Άρμου που τελέστηκε χθες και που εκπροσώπησε τον ΠτΔ Νίκο Αναστασιάδη .
Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών του κυπριακού λαού αποτελούν είπε η κ. Λάμπρου τα αδιάσειστα τεκμήρια της συνεχιζόμενης διεθνούς παρανομίας της Τουρκίας εις βάρος της Κύπρου.
Προσπάθεια μας, πρέπει να είναι συνέχισε, η βιώσιμη επίλυση του Κυπριακού προβλήματος για μια επανενωμένη, ελεύθερη και ευημερούσα Κύπρο.
Η σημερινή μέρα, είπε η κ. Λάμπρου είναι μέρα τιμής και μνήμης στους ήρωες Ανδρέα Χαραλαμπίδη και Ανδρέα Χατζηθεορή που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ της ελευθερίας στις μάχες της Τηλλυρίας το 1964και έχουμε χρέος για πάντα να θυμόμαστε τους ίδιους και τη θυσία τους.
Η μνήμη τους πρέπει συνέχισε, να παραμείνει άσβεστη στις ψυχές μας και το παράδειγμα τους να μας φωτίζει παντοτινά και να υπενθυμίζει το δικό μας χρέος απέναντι στην πατρίδα.
Ως Κυβέρνηση είπε, συγχαίρουμε τις οικογένειες των ηρώων, το Κοινοτικό Συμβούλιο και το Κέντρο Νεότητας Άρμους, για την τέλεση του εθνικού αυτού μνημοσύνου. Είναι χρέος μας, όχι μόνο στους ήρωες αλλά αυτοσεβασμός η τιμή προς τους μεγάλους και άξιους της πατρίδας.
Η απόδοση τιμών σε ήρωες των αγώνων του λαού μας, δεν είναι μόνο μία τυπική εκπλήρωση χρέους, ούτε μια πράξη υπόμνησης της μαρτυρικής πορείας του λαού μας για τη φυσική και εθνική του επιβίωση.
Μνημόσυνα όπως το σημερινό, έχουν στόχο και την άντληση διδαγμάτων για συνέχιση της προσπάθειας για τερματισμό της κατοχής και επανένωση της πατρίδας μας.
Ο Ανδρέας Χαραλαμπίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Άρμου, τη σημαδιακή ημέρα της 28ης Οκτωβρίου 1940. ΄Ηταν το τρίτο παιδί του Δημήτρη Χαραλάμπους Χατζηθεοχάρη και της Κυριακούς Σοφόκλη Γερολέμου , οι οποίοι μεγάλωσαν τα παιδιά τους με τις ελληνοχριστιανικές αρχές και προσπαθούσαν πάντα με το λόγο και το παράδειγμα τους να τα κάνουν να πορευτούν στο δρόμο του ελληνικού πνεύματος.
Από το δημοτικό σχολείο, ο Ανδρέας άρχισε να διαμορφώνει ξεχωριστό χαρακτήρα και να αναδεικνύει μια δυναμική προσωπικότητα
που τον έκανε να ηγείται των συνομήλικων του στο χωριό. Το Σεπτέμβριο του 1952 συνεχίζει τη μόρφωση του στο Ελληνικό Γυμνάσιο και ακολούθως στο Ελληνικό Κολλέγιο Πάφου από όπου και αποφοιτά με γενικό βαθμό « άριστα».
Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του σπουδών, με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ εντάσσεται από τους πρώτους, στις ομάδες νεολαίας της Οργάνωσης ΑΝΕ και το 1958 δίνει τον όρκο του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, την οποία και υπηρετεί με πάθος και αφοσίωση, και προσφέρει στην πατρίδα αξιόλογες υπηρεσίες, λαμβάνοντας μέρος σε αρκετές επιχειρήσεις. Στους γονείς του που συχνά τον συμβούλευαν να προσέχει, τους απαντούσε με τους στίχους « αν είναι να πεθάνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει ».
Το Σεπτέμβριο του 1959, μετά από επιτυχείς εξετάσεις, εισάγεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία από την οποία και αποφοιτά το 1961, αφήνοντας στους καθηγητές και συμφοιτητές του, τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Το 1963 τοποθετείται στο μικτό χωριό Ελεδιώ και όταν το Δεκέμβριο ξεσπούν οι δικοινοτικές ταραχές, οι Έλληνες κάτοικοι του χωριού μπροστά στο φόβο επιθέσεων από τους Τούρκους του γειτονικού χωριού Αξύλου που ήταν πολυπληθέστεροι και πάνοπλοι, προσανατολίζονται να αποχωρήσουν από το χωριό. Ο Αντρέας πείθει του χωριανούς να παραμείνουν στο χωριό και ο ίδιος , αφού θωράκισε με σακούλες άμμου τους τοίχους του σχολείου, συνεχίζει να διδάσκει τα παιδιά, πάντα με το όπλο στο χέρι, έτοιμος να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τους μαθητές του.
Τον Αύγουστο του 1964, όταν οι Τούρκοι προσπάθησαν να επεκτείνουν το θύλακα των Κόκκινων, ο Ανδρέας, ως στρατιώτης του 83ου Λόχου του 8ου Τακτικού Συγκροτήματος, αναχωρεί για την Τηλλυρία.
Παρασκευή απόγευμα, 7 Αυγούστου του1964, ο λόχος του ήταν έτοιμος και περίμενε διαταγές για επίθεση με στόχο τη διάλυση του θύλακα Κοκκίνων – Μανσούρας. Στις τρεις το απόγευμα, δίνεται η διαταγή, και η πορεία για τη λευτεριά και την αιωνιότητα αρχίζει. Τα πυρά που δέχεται ο Λόχος είναι καταιγιστικά και οι όλμοι πέφτουν ο ένας πίσω από τον άλλο σκορπίζοντας τα βλήματα τους. Ένα βλήμα βρίσκει και το νεαρό δάσκαλο στον κρόταφο και τον αφήνει ανάσκελα με το όπλο στην αγκαλιά, μοιρασμένο κι αυτό από το κτύπημα, πιστός στον όρκο
« …ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά …»
Ο Ανδρέας Χατζηθεορής, ένας προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές νέος, ήταν πρότυπο στην κοινότητα της Άρμους. Στο χώρο του αθλητισμού αναδείχθηκε άριστος δρομέας των μεσαίων αποστάσεων. Το όνειρο του ήταν να σπουδάσει γυμναστής ή δάσκαλος. Ήθελε όμως να σπουδάσει και στη Σχολή Ευελπίδων στρατιωτικά. Στο χώρο της κοινωνίας, ταπεινός, ευγενικός, καλόκαρδος και καταδεκτικός με όλους Και στο πεδίο της μάχης , ήρωας.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, διέθετε ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα αισιοδοξίας, αντοχής, αυτοκυριαρχίας, θάρρους και αυτοπεποίθησης. Τολμηρός εκ φύσεως, αντιμετώπιζε με θάρρος τις δυσκολίες της ζωής, που νωρίς του ατσάλωσαν σώμα και ψυχή.
Ως ήταν αναμενόμενο, ανταποκρίνεται στο πρόσταγμα της πατρίδας. Εντάχθηκε στην ομάδα Άρμους του 83ου Λόχου Πάφου και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή όταν τα ελληνικά χωριά της Τηλλυρίας απειλούνταν. Δέχθηκε αμέσως το βάπτισμα του πυρός.
Η διαταγή ήταν να καταληφθεί το ύψωμα αλλά εκεί , πλάι στο δάσκαλο ήρωα Ανδρέα Χαραλαμπίδη, δέχθηκε στο στήθος το βλήμα του όλμου. Και πέρασε στο Πάνθεον των ηρώων υπηρετώντας την αρχή « εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»
Ο Ανδρέας Χαραλαμπίδης, ο νέος δάσκαλος , ο ήρωας της ζωής και του θανάτου, μετουσίωσε σε πράξη ό,τι δίδασκε στα μικρά παιδιά στο σύντομο χρόνο της επαγγελματικής του ζωής. Εργατικός, πράος, καλοπροαίρετος με όλους , μικρούς και μεγάλους, ηταν το ζωντανό παράδειγμα στην κοινότητα που τον γέννησε, αλλά και στους χώρους που κινείτο και εργαζόταν.
Ακριβώς πάνω στα ίδια αχνάρια κινήθηκε και το άλλο τιμημένο βλαστάρι της κοινότητας, ο μαθητής Ανδρέας Χατζηθεωρής. Μαθητής τον Ιούνιο του 1964, ήρωας τον Αύγουστο. Τα ίδια πιστεύω, οι ίδιες σκέψεις , οι ίδιες ανησυχίες.
Όπως και ο Χαραλαμπίδης, ο Χατζηθεορής ήταν απλός, φιλικός με όλους, αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους, μα πιο πολύ την πατρίδα. Του άρεσε πολύ να διαβάζει ελληνική ιστορία και θαύμαζε τους ήρωες του 1821 για τα κατορθώματα τους. Η μοίρα τον προόριζε να ακολουθήσει πιστά τα βήματα τους με τη θυσία του.
κυπε
