Επιστολή μιας απελπισμένης μητέρας με αφορμή την πρόθεση της Κυβέρνησης να βοηθήσει πρόσφυγες απο Λίβανο και Συρία

"Kύριοι κατανοώ την ανάγκη σας για ανθρωπιστική βοήθεια προς τους πρόσφυγες της Συρίας και αργότερα του Λιβανου.Τ ι σοι άνθρωπος θα ήμουν αν δεν την καταλαβαινα. 

Θα ήθελα όμως να σας υπενθυμίσω τις δικές μας αθώες και ταλαιπωρημένες ψυχούλες που βρίσκονται σε αυτές τις 2 χώρες παρά την θέληση την δική τους και την δική μας που οι κυβερνήσεις τους αρνούνται να μας τα παραδώσουν χωρίς την θέληση των πατεράδων.

Τι γίνετε κύριοι με αυτές τις περιπτώσεις; Δεν θέλω να αναφερθώ στα αίτια που βρέθηκαν αυτά τα αγγελούδια σε αυτή την θέση αφοί δεν μου επιτρέπετε άλλωστε, εκτός από την δική μου.

Νομίζω ότι θα ήταν μεγάλη αδικία να σώσουμε τους ξένους και να αφήσουμε τα δικά μας παΐδια να καούν στην πυρά του πολέμου.

Ταπεινή μου γνώμη αυτή είναι μια καλή αφορμή αφού τόσο καιρό δεν έχουν σεβαστεί τις αλλεπάλληλες φορές που το νησί μας τους βοήθησε και θα το κάνει για ακόμη μια φορά και μιλώ για οποιανδήποτε βοήθεια έχουμε προσφέρει (δεν θέλω να αναφερθώ αναλυτικά ακόμη)".

Με εκτίμηση Λεσλυ Βαρσανίδου πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας και απελπισμένη  μητέρα